ဓမၼ႒၀ဂၢ - ဓမၼပဒ

၁၉။ ဓမၼ႒၀ဂၢ 

၂၅၆။ န ေတန ေဟာတိ ဓမၼေ႒ာ၊ ေယနတၳံ သာဟသာ နေယ။
ေယာ စ အတၳံ အနတၳဥၥ၊ ဥေဘာ နိေစၧယ် ပ႑ိေတာ။

၂၅၇။ အသာဟေသန ဓေမၼန၊ သေမန နယတီ ပေရ။
ဓမၼႆ ဂုေတၱာ ေမဓာ၀ီ၊ ဓမၼေ႒ာတိ ပ၀ုစၥတိ။

၂၅၆။ ဆံုးျဖတ္အပ္ေသာ အမႈသေဘာကို ႏုိင္ထက္စီးနင္း ဆံုးျဖတ္ျခင္းေၾကာင့္ တရား၌တည္သူ တရားသူႀကီးမဟုတ္၊ ပညာ႐ွိသည္ ဟုတ္မွန္ေသာအေၾကာင္း မဟုတ္မမွန္ေသာအေၾကာင္း ႏွစ္ပါး စံုကို စံုစမ္းေမးျမန္း၍ ဆံုးျဖတ္ရာ၏။

၂၅၇။ မခြၽတ္မယြင္း တရားႏွင့္အညီ သူတစ္ပါးတို႔ကို ႏိုင္ျခင္း႐ႈံးျခင္းသို႔ ေရာက္ေစေသာ ပညာ႐ွိကို တရားေစာင့္ေသာ တရား၌တည္သူ တရားသူႀကီးဟု ဆိုအပ္၏။

256. One who forcefully decides and settles matters in his own way is not righteous; a wise person considers what is right and what is wrong.

257. One who judges others justly and righteously with Dhamma, is called "One firm in Dhamma".

၂၅၈။ န ေတန ပ႑ိေတာ ေဟာတိ၊ ယာ၀တာ ဗဟု ဘာသတိ။
ေခမီ အေ၀ရီ အဘေယာ၊ ပ႑ိေတာတိ ပ၀ုစၥတိ။

၂၅၈။ စကားမ်ားစြာ ေျပာကာမွ်ျဖင့္ ပညာ႐ွိမျဖစ္၊ ေဘးမ႐ွိရန္မလာ ေၾကာက္႐ြ႔ံမႈကင္းကြာသူကို ပညာ႐ွိဟူ၍ ဆိုအပ္၏။

258. One is not a wise one merely because one speaks much. The one who is peaceful, loving and fearless is called a "wise one".

၂၅၉။ န တာ၀တာ ဓမၼဓေရာ၊ ယာ၀တာ ဗဟု ဘာသတိ။
ေယာ စ အပၸမၸိ သုတြာန၊ ဓမၼံ ကာေယန ပႆတိ။
သ ေ၀ ဓမၼဓေရာ ေဟာတိ၊ ေယာ ဓမၼံ နပၸမဇၨတိ။

၂၅၉။ စကားမ်ားစြာေျပာကာမွ်ျဖင့္ တရားကိုေဆာင္သူမမည္၊ အၾကင္သူသည္ အနည္းငယ္ေသာ တရားစကားကို ၾကားရ႐ုံမွ်ျဖင့္လည္း သစၥာေလးပါးတရားကို မဂ္ဉာဏ္ျဖင့္ျမင္၏၊ ထို သစၥာေလးပါးတရား၌ မေမ့မေလ်ာ့သူသည္သာ စင္စစ္ တရားေဆာင္သူမည္၏။

259. One is not a Dhamma-bearer merely because one speaks much. He who hears a little of Dhamma, sees Dhamma about the Four Noble Truths by oneself mentally, and does not neglect them, is indeed, a Dhamma-bearer.

၂၆၀။ န ေတန ေထေရာ ေသာ ေဟာတိ၊ ေယနႆ ပလိတံ သိေရာ။
ပရိပေကၠာ ၀ေယာ တႆ၊ ေမာဃဇိေဏၰာတိ ၀ုစၥတိ။

၂၆၁။ ယမွိ သစၥဥၥ ဓေမၼာစ၊ အဟႎသာ သံယေမာ ဒေမာ။
သ ေ၀ ၀ႏၲမေလာ ဓီေရာ၊ ေထေရာ ဣတိ ပ၀ုစၥတိ။

၂၆၀။ ထိုရဟန္း၏ ဦးေခါင္းသည္ေဖြးေဖြးျဖဴ၏၊ ထိုဦးေခါင္း ေဖြးေဖြးျဖဴကာမွ်ျဖင့္ ထိုရဟန္းသည္ မေထရ္မမည္၊ ထိုရဟန္း၏ အ႐ြယ္ရင့္အိုမႈကို အက်ဳိးမဲ့ ရင့္အိုမႈဟုဆိုအပ္၏။

၂၆၁။ အၾကင္ပုဂၢဳိလ္၌ သစၥာလည္း႐ွိ၏၊ တရားလည္း႐ွိ၏၊ ညႇဥ္းဆဲမႈမ႐ွိ၊ သီလေစာင့္ျခင္း ႐ွိ၏၊ ဣေႁႏၵကိုလည္းဆံုးမ၏၊ ကိေလသာ ပ်ဳိ႔အန္ၿပီးေသာ ထိုပညာ႐ွိပုဂၢဳိလ္ကိုသာ မေထရ္ဟု ဆိုအပ္၏။

260. A monk can't be a venerable elder Bhikkhu because his hair has gone grey; though ripe with old age, he is indeed "old in vain".

261. But a monk can be a venerable Elder Bhikkhu if he is in truth and Dhamma, nonviolence, restraint, self-control, who has already ejected mental defilements and is wise.

၂၆၂။ န ၀ါကၠရဏမေတၱန၊ ၀ဏၰေပါကၡရတာယ ၀ါ။
သာဓု႐ူေပါ နေရာ ေဟာတိ၊ ဣႆုကီ မစၧရီ သေဌာ။

၂၆၃။ ယႆ ေစတံ သမုစၧိႏၷံ၊ မူလဃစၥံ သမူဟတံ။
သ ၀ႏၲေဒါေသာ ေမဓာ၀ီ၊ သာဓု႐ူေပါတိ ၀ုစၥတိ။

၂၆၂။ ျငဴစူတတ္ေသာ ၀န္တိုေသာ စဥ္းလဲတတ္ေသာပုဂၢဳိလ္သည္ ေကာင္းေသာစကားကို ေျပာတတ္ကာမွ်ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ႐ုပ္အဆင္း လွပကာမွ်ျဖင့္ လည္းေကာင္း ေကာင္းေသာသေဘာ႐ွိသည္ မမည္။

၂၆၃။ အၾကင္သူသည္ ျငဴစူျခင္း ၀န္တိုျခင္း စဥ္းလဲျခင္းဟူေသာ ထိုသေဘာကို အႂကြင္းမဲ့ျဖတ္၏၊ အျမစ္ျပတ္ ပယ္ႏႈတ္ၿပီးျဖစ္၏၊ ကိေလသာအျပစ္ကို ေထြးအန္ၿပီးေသာ ထိုပညာ႐ွိကို ေကာင္းေသာသေဘာ႐ွိသူဟု ဆိုအပ္၏။

262. A jealous, greedy and deceitful person cannot be a man of good-natured - merely by fine words and beauty of appearance.

263. But this person in whom these three sins are uprooted and who already ejected mental defilements, he is in truth a man of good-natured.

၂၆၄။ န မု႑ေကန သမေဏာ၊ အဗၺေတာ အလိကံ ဘဏံ။
ဣစၧာေလာဘသမာပေႏၷာ၊ သမေဏာ ကႎ ဘ၀ိႆတိ။

၂၆၅။ ေယာ စ သေမတိ ပါပါနိ၊ အဏံုထူလာနိ သဗၺေသာ။
သမိတတၱာ ဟိ ပါပါနံ၊ သမေဏာတိ ပ၀ုစၥတိ။

၂၆၄။ ဦးျပည္းေခါင္း တံုးကာမွ်ျဖင့္ ရဟန္းမည္သည္မျဖစ္၊ သီလအက်င့္ ဓုတင္အက်င့္လည္း မ႐ွိေသာ ခြၽတ္ယြင္း ေသာစကားကိုလည္း ေျပာတတ္ေသာ လိုခ်င္မက္ေမာမႈႏွင့္ ျပည့္စံုေသာသူသည္ အဘယ္မွာ ရဟန္းဟုတ္ႏုိင္ ပါအံ့နည္း။

၂၆၅။ အၾကင္ပုဂၢဳိလ္သည္ အေသးအႀကီးျဖစ္ေသာ မေကာင္းမႈတို႔ကို အခ်င္းခပ္သိမ္း ၿငိမ္းေစ၏၊ ထိုပုဂၢဳိလ္ကို မေကာင္းမႈအလံုးစံုကို ျငိမ္းေစတတ္ေသာေၾကာင့္ ရဟန္းဟူ၍ ဆိုအပ္၏။

264. Not by a shaven head (a skinhead), does a man become a Samana, a monk. How can a man be a Samana if he forgets his religious vows, if he speaks what is not true, if he still has desire and greed?

265. But one who puts away all evils, whether great or small, he is in truth a Samana because of having put away all evils.

၂၆၆။ န ေတန ဘိကၡဳ ေသာ ေဟာတိ၊ ယာ၀တာ ဘိကၡေတ ပေရ။
၀ိႆံ ဓမၼံ သမာဒါယ၊ ဘိကၡဳ ေဟာတိ န တာ၀တာ။

၂၆၇။ ေယာဓ ပုညဥၥ ပါပဥၥ၊ ဗာေဟတြာ ျဗာဟၼစရိယ၀ါ။
သခၤါယ ေလာေက စရတိ၊ သ ေ၀ ဘိကၡဴတိ ၀ုစၥတိ။

၂၆၆။ သူတစ္ပါးတို႔ထံ ေတာင္းစားကာမွ်ျဖင့္ ရဟန္းမည္သည္မျဖစ္၊ တရားႏွင့္မညီညြတ္ေသာ အက်င့္ကိုယူ၍ က်င့္ကာမွ်ျဖင့္ ရဟန္းမည္သည္မျဖစ္။

၂၆၇။ ဤသာသနာေတာ္၌ အၾကင္သူသည္ ျမတ္ေသာအက်င့္႐ွိသည္ျဖစ္၍ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈကို ပယ္ႏုတ္လ်က္ ခႏၶာငါးပါးဟူေသာ ေလာကကို ဉာဏ္ျဖင့္ဆင္ျခင္၍ က်င့္၏၊ ထိုသူကို ရဟန္းဟု ဆိုအပ္၏။

266. One may not simply be a samana because he asks for alms from others; and one may not thereby a samana just for having taken up wrong practices.

267. One who, in this circle of Buddha's Order ( in Buddha's Theravada Thar tha nar), has meritorious deeds sets aside both the wholesome and unwholesome (merit and demerit) with insight and sees the world as five aggregates with his knowledge. He, indeed, is called "Bhikkhu".

၂၆၈။ န ေမာေနန မုနီ ေဟာတိ၊ မူဠွ႐ူေပါ အ၀ိဒၵသု။
ေယာ စ တုလံ၀ ပဂၢယွ၊ ၀ရမာဒါယ ပ႑ိေတာ။

၂၆၉။ ပါပါနိ ပရိ၀ေဇၨတိ၊ သ မုနီ ေတန ေသာ မုနိ။
ေယာ မုနာတိ ဥေဘာ ေလာေက၊ မုနိ ေတန ပ၀ုစၥတိ။

၂၆၈-၂၆၉။ အသိပညာမ႐ွိပါဘဲ ေတြေ၀ေသာ သေဘာ႐ွိေသာသူသည္ ဆိတ္ဆိတ္ေနကာမွ်ျဖင့္ မုနိမမည္၊ အၾကင္ပညာ႐ွိသည္ ခ်ိန္ခြင္ကိုကိုင္၍ ခ်ိန္စက္သကဲ့သို႔ ေကာင္းမႈတည္းဟူေသာ အျမတ္တရားကိုယူ၍ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္တရားတို႔ကို ၾကဥ္ေ႐ွာင္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုပညာ ႐ွိသည္ မုနိမည္၏၊ အၾကင္သူသည္ အဇၥ်တၱဗဟိဒၶ ခႏၶာႏွစ္ပါးတို႔ကိုသိ၏၊ ထိုသူသည္လည္း မုနိ မည္၏၊ ထိုအေၾကာင္းႏွစ္ပါးေၾကာင့္ မုနိဟု ဆိုအပ္၏။

268-269. One does not become a "Mu ni", a sage by silence alone if one be dull and ignorant. But a wise one who, holding a pair of scales, takes to what is the best and rejects what is bad. For that reason he is a ''Mu ni". He who understands inner and outer worlds of the body is therefore called a Sage (Mu ni).

၂၇၀။ န ေတန အရိေယာ ေဟာတိ၊ ေယန ပါဏာနိ ဟႎသတိ။
အဟႎသာ သဗၺပါဏာနံ၊ အရိေယာတိ ပ၀ုစၥတိ။

၂၇၀။ အၾကင့္ေၾကာင့္ သတၱ၀ါတို႔ကို ညႇဥ္းဆဲ၏။ ထို ညႇဥ္းဆဲျခင္းေၾကာင့္ အရိယာမျဖစ္၊ သတၱ၀ါတို႔ကို မညႇဥ္းဆဲ ျခင္းေၾကာင့္ အရိယာဟူ၍ ဆိုအပ္၏။

270. Because a man injures other living creatures, he is not a Noble one (Ariya). By harmlessness ( with loving kindness) towards all living beings, he is called a Noble one.

၂၇၁။ န သီလဗၺတမေတၱန၊ ဗာဟုသေစၥန ၀ါ ပန။
အထ ၀ါ သမာဓိလာေဘန၊ ၀ိ၀ိတၱသယေနန ၀ါ။

၂၇၂။ ဖုသာမိ ေနကၡမၼသုခံ၊ အပုထုဇၨနေသ၀ိတံ။
ဘိကၡဳ ၀ိႆာသမာပါဒိ၊ အပၸေတၱာ အာသ၀ကၡယံ။

၂၇၁-၂၇၂။ သီလအက်င့္ ႐ွိကာမွ်ျဖင့္လည္းေကာင္း အၾကားအျမင္ မ်ားကာမွ်ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ တည္ၾကည္မႈ သမာဓိ ရကာမွ်ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ဆိတ္ျငိမ္ရာ၌ ေနကာမွ်ျဖင့္ လည္းေကာင္း ရဟန္းသည္ အာသေ၀ါကုန္ခန္းေသာ ရဟႏၲာ အျဖစ္သို႔ မေရာက္ေသးသမွ် ပုထုဇဥ္တို႔ မမွီ၀ဲအပ္ေသာ အနာဂါမိဖိုလ္ခ်မ္းသာကို ရေပ၏ဟူ၍ သက္သာရာ ရပ္နားျခင္းသို႔ မေရာက္ပါေစလင့္။

271-272. Not by precepts and moral rites, nor by much learning, nor by attainment of concentration, nor by a bed of solitude, do not think by yourself as you reach the joy of freedom (enjoyed the bliss of Renunciation – Anagami-phala) which is unknown to ordinary people. O Bhikkhu, be not contented on the way, if not having attained extinction of desires (Arthawal tayas).