"ဣႆာ မစၦရိယ ဟူသည္"

ဣႆာ

ဣႆာဆိုတာ သူတစ္ပါးကို ဂုဏ္မျပဳႏိုင္တာ၊ အေကာင္းမေျပာႏိုင္တာ၊
ဣႆာရွိရင္ အေကာင္းမေျပာႏိုင္ဘူး၊
congratulations မလုပ္ႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ။


လူတစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္လာၿပီး စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ရလာတာကို
အျခားတစ္ေယာက္က မေက်နပ္ႏိုင္ဘူး၊ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး၊
လူတစ္ေယာက္ ႀကီးပြားသြားရင္ မၾကည့္ႏိုင္ဘူး၊ မ႐ႈ႕စိမ့္ဘူး၊
မနာလို မ႐ႈစိမ့္ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္၊ Jealousy ေပါ့၊

ဒါကလည္း ေဒသနဲ႔ ယွဥ္တြဲၿပီး ျဖစ္တာမို႔ ေဒါသမူစိတ္မွာ ယွဥ္တယ္၊
စိတ္ဆိုးတာ မဟုတ္ဘူး၊ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ယုတ္တာ စိတ္ပုတ္တာ ျဖစ္တယ္၊
လူတစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္ေနလို႔ရွိရင္ မနာလိုျဖစ္တယ္၊
အေကာင္းမေျပာႏိုင္ဘူး၊
ဒါ ဣႆာပဲ။

မစၦရိယ

ေနာက္တစ္ခု ‘မစၦရိယ’ ဆိုတာ ကိုယ့္ အရည္အေသြးမ်ိဳး သူမ်ားကို မရေစခ်င္တာ၊ ကိုယ့္အေျခအေနမ်ိဳး သူမ်ား မရေစခ်င္တာ၊
ကိုယ္နဲ႔ လာယွဥ္ၿပိဳင္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္အရည္အေသြးမ်ိဳးကို ကိုယ္ပဲ ပိုင္ဆိုင္ထားခ်င္တယ္၊
ဒါ မစၦရိယ ေခၚတယ္။

မစၦရိယဆိုတာလည္း အတူတူပဲ၊ ေဒါသနဲ႔ ယွဥ္တြဲတယ္၊
အရပ္ထဲမွာေတာ့ မစၦရိယ ဆိုတာ ႏွေျမာတာ၊
‘ႏွေျမာအိုးမို႔ ဘာမွ မလွဴဘူး၊ မတန္းဘူး၊ မေပးဘူး၊ မကမ္းဘူး’ လို႔ ေျပာၾကတယ္။

မစၦရိယက ႏွေျမာတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး၊
မစၦရိယဆိုတာ ကိုယ္ႀကီးပြားသလို သူမ်ား မႀကီးပြားေစခ်င္ဘူး၊
ကိုယ္ေအာင္ျမင္သလို သူမ်ား မေအာင္ျမင္ေစခ်င္ဘူး၊
အဲဒါမ်ိဳးကို မစၦရိယလို႔ ေျပာတာ။

မစၦရိယ ၅-မ်ိဳး

မစၦရိယ ၅-မ်ိဳးရွိတယ္။

(၁) အာဝါသမစၦရိယ တဲ့၊
ကိုယ့္ေနတဲ့ ေနရာမွာ သူမ်ားလာေနရင္ မႀကိဳက္တာ၊
ဟုတ္လား၊ ကိုယ့္အေဆာက္အဦးထဲ သူမ်ားလာရင္ မႀကိဳက္တာ ‘အာဝါသမစၦရိယေနာ္’။ ‘အာဝါသမစၦရိယ’ ဆိုတာ အိမ္မွာတင္ မစၦရိယ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး၊
မီးရထားနဲ႔ သြားတာေတာင္ ေပါင္ကားထိုင္ေသးတယ္၊
အနားနားမွာ ဒိျပင္လူ လာထိုင္မွာ စိုးလို႔၊ အထုပ္ေလး တင္ထားမယ္၊ မထိုင္ေစခ်င္ဘူး၊
ေနရာ မေပးခ်င္ဘူး၊ အဲဒါမ်ိဳး ေျပာတာ အာဝါသမစၦရိယ ဆိုတာ။

(၂) ‘ကုလမစၦရိယ’
ကိုယ္နဲ႔ေပါင္းသင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကုိ လာၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ရင္ မႀကိဳက္တာ၊ ကုလမစၦရိယ၊ ဘုန္းႀကီးေတြက်ေတာ့ ကိုယ့္ဒကာ, ဒကာမမ်ားကို
သူမ်ား ဒကာ, ဒကာမျဖစ္မွာ မႀကိဳက္တာ ကုလမစၦရိယပဲ၊
ကိုယ့္မိတ္ေဆြ သူ႔မိတ္ေဆြ လာလုပ္မွာ မႀကိဳက္ဘူး၊ ကုလမစၦရိယ။


(၃) ‘လာဘမစၦရိယ’၊
ကိုယ္ရတာမ်ိဳး သူမ်ား မရေစခ်င္တာ လာဘမစၦရိယ။

(၄) ‘ဝဏၰမစၦရိယ’ ဆိုတာ
ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ သတ္သက္လာလို႔ ရွိရင္ ကိုယ္ပဲေက်ာ္ၾကားခ်င္တယ္၊
သူမ်ား မေက်ာ္ၾကားေစခ်င္ဘူး။

(၅) ‘ဓမၼမစၦရိယ’ဆိုတာ
ကိုယ္သိတဲ့တရားကို သူမ်ား မေပးခ်င္ဘူး၊ ကိုယ္သိတဲ့ ဗဟုသုတေတြ သူမ်ားကို မျဖန္႔ေဝခ်င္ဘူး၊ သူတစ္ေယာက္ထဲပဲ တကယ့္ကို ဂု႐ုႀကီး လုပ္ခ်င္တယ္ ေပါ့ေလ၊ တစ္ေလာကလံုးရဲ႕ ဂု႐ုႀကီး၊ သူပဲ သိတယ္၊ က်န္တဲ့လူေတြ မသိရဘူး၊ အဲဒါမ်ိဳး လုပ္ခ်င္တာ၊ အဲဒါ ဓမၼမစၦရိယ လို႔ေခၚတယ္။

‘အာဝါသမစၦရိယ၊ ကုလမစၦရိယ၊ လာဘမစၦရိယ၊ ဝဏၰမစၦရိယ၊ ဓမၼမစၦရိယ’ ဆိုၿပီးေတာ့ မစၦရိယငါးမ်ဳိး ရွိတယ္၊

မစၦရိယဆိုတာ ကိုယ္ရထားတဲ့ အေနအထားမ်ိဳး သူမ်ားကို မရေစခ်င္တာ အဲဒါကို ေျပာတာေနာ္၊ ဒါလည္းပဲ မရေစခ်င္ဘူး ဆိုေတာ့ သူက ေဒါသနဲ႔ ယွဥ္တယ္။

ဘုန္းႀကီးတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ေရႊတိဂံုဘုရားဖူးၿပီး
တိရစာၦန္႐ံုကို သြားၾကည့္တာေပါ့၊ တိရစာၦန္႐ံု သြားတဲ့အခါမွာ အထူးအားျဖင့္
ဘာၾကည့္ ခ်င္တုန္းဆိုေတာ့ ညေနဘက္ က်ားေတြ ျခေသၤ့ေတြ
အစာေကၽြးတာကို ၾကည့္ခ်င္တယ္၊ ပိုစိတ္ဝင္စားတယ္၊

အဲဒီမွာ ဘာအကဲခတ္မိလဲဆို က်ားေတြ ျခေသၤ့ေတြက အစာဝဝစားရတာ မဟုတ္ဘူး၊
သူတို႔ခမ်ာ ပိန္္ၿပီး ဆာေလာင္ေနတာေလ၊ ညေန အစာေကၽြးမယ့္သူ လာလို႔ရွိရင္
သူတို႔ ေယာက္ယက္ခတ္ေနၿပီ၊ အစာေကၽြးမယ့္လူက အမဲသားတစ္ေပါင္ေလာက္ တစ္တံုးေလာက္ အထဲကို ပစ္ထည့္လိုက္ၿပီဆိုရင္
အဲဒီ က်ားေတြ ျခေသၤ့ေတြက ပါးစပ္နဲ႔ အစာကို ကိုက္ၿပီး ဟိုလိုက္ရန္လုပ္ ဒီလိုက္ရန္လုပ္နဲ႔၊ ဆာေနတာ စားလိုက္ပါလား၊ ေအးေအးေဆးေဆး မစားဘူး။

ဘာေၾကာင့္ အဲဒီလို ျဖစ္တာတုန္းဆိုရင္ မစၦရိယေၾကာင့္၊
သူရထားတဲ့ အစာကို လာမထိနဲ႔ေပါ့၊ အဲဒီအဓိပၸါယ္မ်ိဳး ရွိတယ္။

ေၾကာင္ေလးေတြ ၾကြက္ခုတ္ၿပီးရင္ ပါးစပ္ထဲမွာ အစာေရာက္သြားရင္
မာန္ဖီေတာ့တာပဲ မဟုတ္လား၊
အဲဒီေတာ့ မစၦရိယက ေဒါသနဲ႔ ယွဥ္တယ္ဆိုတာ သိပ္ထင္ရွားတယ္၊
ေခြးကေလး ႏွစ္ေကာင္၊ ကစားေနတဲ့ ၾကားထဲမွာ အမဲ႐ိုးေလး ပစ္ခ်ၾကည့္၊ ကိုက္ၾကၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ မစၦရိယဟာ ေဒါသနဲ႔ ယွဥ္တယ္လို႔ ေျပာတာ၊
မစၦရိယ ေပၚလာရင္ ေဒါသ ဝင္လာတာပဲ၊ ဣႆာ ေပၚလာရင္လည္း ေဒါသပဲ။

သို႔ေသာ္ အဲဒီ မစၦရိယနဲ႔ ဣႆာဟာ တစ္ၿပိဳင္တည္း ျဖစ္သလားဆို မျဖစ္ဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔တုံုး၊ အာ႐ံုခ်င္း မတူဘူး၊ စိတ္ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ေတြဟာ မတူၾကဘူးတဲ့၊

ဣႆာဆိုတာ သူမ်ား ေအာင္ျမင္မႈေပၚ ဦးတည္တယ္၊
မစၦရိယ ဆိုတာ ကိုယ့္ေအာင္ျမင္မႈေပၚ ဦးတည္တယ္၊ မတူၾကဘူး။

ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ႀကီး ေဒါက္တာအရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ ၏
အဘိဓမၼာ ျမတ္ေဒသနာ (ပထမတြဲ) မွ

(Credit to dhammaweb)